Bij arrest van 19 december 2016 oordeelde het Hof van Beroep te Antwerpen dat de aankoop van een onroerend goed niet mogelijk was per e-mail en dat een e-mail daartoe evenmin kon gelden als (begin van) bewijs. Het Hof verwees daarvoor o.a. naar de artikelen XII.15 en 16 WER.
Dat arrest veroorzaakte veel opschudding, zodat minister van Digitale Agenda Alexander De Croo kort erna beloofde de wetgeving te zullen aanpassen. Dat gebeurde recent door de Wet van 20 september 2018 tot harmonisatie van de begrippen elektronische handtekening en duurzame gegevensdrager en tot opheffing van de belemmeringen voor het sluiten van overeenkomsten langs elektronische weg. Deze wet trad in werking op 20 oktober 2018.
De artikelen XII.15 en 16 WER werden nu zo gewijzigd dat de aan- of verkoop van een onroerend goed in principe via e-mail kan gebeuren. Daarvoor is wel vereist dat de e-mail een elektronische handtekening bevat. Dat kan bijvoorbeeld gaan om een pincode of de herkenning van vingerafdrukken, maar evengoed om een ingescande versie van een handgeschreven handtekening.
Door deze wetsaanpassing kunnen hoven en rechtbanken thans niet langer oordelen dat een contract niet (geldig) tot stand zou zijn gekomen op basis van het loutere feit dat dit via elektronische weg is verlopen. Dat principe kent een uitzondering voor de situatie waarin ze het bestaan van praktische belemmeringen vaststellen voor het vervullen van een wettelijke of reglementaire vormvereiste in het kader van de totstandkoming van een contract langs elektronische weg.
Gelet op het feit dat de totstandkoming van een koop nog steeds een feitenkwestie betreft (er dient bijvoorbeeld een overeenstemming te zijn bereikt over alle essentiële en substantiële voorwaarden), alsook het feit dat het Hof van Beroep te Antwerpen zich in het arrest van 19 december 2016 niet enkel op de bovenvermelde artikelen uit het WER baseerde, is met deze wetswijzing niet alle onzekerheid de wereld uit.
Schuermans advocaten volgt de evolutie daaromtrent verder op.